Γιάννης Ρίτσος: Αρχαίο Θέατρο

Ο Γιάννης Ρίτσος, ο ποιητής των "καημών της Ρωμιοσύνης", ο αέναος θηρευτής της άγονης ομορφιάς του ελληνικού τοπίου, του ζυμωμένου με τον μόχθο και τον αγώνα των ανθρώπων του, μάς έχει συνηθίσει σε σύνθετες ποιητικές δημιουργίες, όπως η "Σονάτα του Σεληνόφωτος" και η "Ρωμιοσύνη". Ως γνήσιος Λάκων, όμως, όπως ο ίδιος ήθελε να αυτοπροσδιορίζεται, δοκιμάζει την αντοχή της τέχνης του και σε ολιγόστιχα ποιήματα που φαντάζουν σαν ποιητικά σπαράγματα. 

Ένα από αυτά επιγράφεται "Αρχαίο θέατρο" και ανήκει στην ποιητική συλλογή Μαρτυρίες Α΄(1963). Ο Ρίτσος, που τόσο επίμονα αναζήτησε μέσα από την ποίησή του τη συνέχεια της ελληνικής παράδοσης, επιχειρεί να ανασυνθέσει την εικόνα του αρχαίου θεάτρου μέσα από την οπτική ενός σύγχρονού του Έλληνα. Η ίδια κραυγή  αντηχεί εδώ και χιλιάδες χρόνια και προκαλεί την ίδια συναισθηματική δόνηση.

Αρχαίο θέατρο

Όταν, κατά το μεσημέρι, βρέθηκε στο κέντρο του αρχαίουθεάτρου,νέος Έλληνας αυτός, ανύποπτος, ωστόσο ωραίος όπωςεκείνοι,έβαλε μια κραυγή (όχι θαυμασμού· το θαυμασμόδεν τον ένιωσε διόλου, κι αν τον ένιωθεσίγουρα δε θα τον εκδήλωνε), μια απλή κραυγήίσως απ’ την αδάμαστη χαρά της νεότητάς τουή για να δοκιμάσει την ηχητική του χώρου. Απέναντι,πάνω απ’ τα κάθετα βουνά, η ηχώ αποκρίθηκε —η ελληνική ηχώ που δε μιμείται ούτε επαναλαμβάνειμα συνεχίζει απλώς σ’ ένα ύψος απροσμέτρητοτην αιώνια ιαχή του διθυράμβου.
Πηγή: Ψηφίδες για την ελληνική γλώσσα-Νόστος: Αρχαιόθεμη Λογοτεχνία