Περί ποιήσεως ο λόγος

Γιατί η ποίηση δεν είναι ο τρόπος να μιλήσουμε,
αλλά ο καλύτερος τοίχος να κρύψουμε το πρόσωπό μας.

Μανώλης Αναγνωστάκης
...Μία διαδικτυακή γωνιά που φιλοξενεί τις ποιητικές μας ανησυχίες...

Τρίτη 2 Ιουλίου 2019

Ζαχαρίας Παπαντωνίου: Το ευλογημένο καράβι

Frida Kahlo, Viva la vida, 1954

Αισίως, φτάσαμε στον Ιούλιο, τον Αλωνάρη κατά τη λαϊκή μας παράδοση, τον μήνα που έχει ταυτιστεί με τις πιο όμορφες θύμησες της παιδικής μας ηλικίας. Το καύμα του μεσημεριού, η γνώριμη μυρωδιά του πεύκου που απλώνει τη φυλλωσιά του στην ακροθαλασσιά, τα τζιτζίκια με τη γλυκιά μελωδία τους, τα καραβάκια που αρμενίζουν μεσοπέλαγα, οι πλανόδιοι πωλητές με τις παγωτομηχανές, οι μανάβηδες με τα φορτηγά τους γεμάτα ζουμερά καρπούζια, είναι εικόνες που η μνήμη έχει φυλάξει καλά μέσα στα κιτάπια της. 
Η νοσταλγική επιστροφή στον παράδεισο της παιδικής μας ηλικίας ας γίνει με όχημα  "Το ευλογημένο καράβι", ένα υπέροχο ποίημα του Ζαχαρία Παπαντωνίου, που έντυσε μελωδικά με τη φωνή της η Αφροδίτη Μάνου!




Δευτέρα 29 Απριλίου 2019

Θα πεθάνω μιαν αυγούλα μελαγχολική τ' Απρίλη...

Ο Απρίλιος υπήρξε για την ποιήτρια Μαρία Πολυδούρη ο μήνας των τραγικών αντιθέσεων. Σαν ψέμα  θα αντικρίσει το φως πρωταπριλιά του 1902, ήταν "το πρωτολούλουδο τ' Απρίλη" και μιαν "αυγούλα μελαγχολική τ' Απρίλη", στις 29 Απριλίου 1930σε ηλικία μόλις 28 ετών, θα αποχαιρετίσει τον μάταιο τούτο κόσμο, βιώνοντας την τραγική μόνωση ενός φυματικού μελλοθάνατου στο σανατόριο της Σωτηρίας, λησμονημένη από εχθρούς και φίλους, με την οδύνη χαραγμένη στην ψυχή της από τον πρόωρο χαμό του αγαπημένου της ποιητή. Προαισθανόμενη το επερχόμενο τέλος, θα αφήσει ως ιερή παρακαταθήκη μερικούς από τους πιο λυρικούς στίχους της, αληθινό αγγελτήριο θανάτου!


Θα πεθάνω μιαν αυγούλα μελαγχολική του Απρίλη,
όταν αντικρύ θανοίγη μέσ' στη γάστρα μου δειλά
ένα ρόδο – μια ζωούλα. Και θα μου κλειστούν τα χείλη
και θα μου κλειστούν τα μάτια μοναχά τους σιωπηλά.

Θα πεθάνω μιαν αυγούλα θλιβερή σαν την ζωή μου,
που η δροσιά της, κόμποι δάκρι θα κυλάη πονετικό
στο άγιο χώμα που με ρόδα θα στολίζη τη γιορτή μου,
στο άγιο χώμα που θα μου είνε κρεβατάκι νεκρικό.

Όσα αγάπησα στα χρόνια της ζωής μου θα σκορπίσουν
και θαφανιστούν μακριά μου, σύννεφα καλοκαιριού.
Όσα μ' αγάπησαν μόνο θάρθουν να με χαιρετίσουν
και χλωμά θα με φιλάνε σαν αχτίδες φεγγαριού.

Θα πεθάνω μιαν αυγούλα μελαγχολική του Απρίλη.
Η στερνή πνοή μου θάρθη να στο πη και τότε πια,
όση σου απομένει αγάπη, θάναι σα θαμπό καντύλι
- φτωχή θύμηση στου τάφου μου την απολησμονιά.

Παρασκευή 1 Μαρτίου 2019

Ήρθες σαν την Άνοιξη!

Spring is coming, self-portrait (1963),Victor Popcov (1932-1974)
Ο πρώτος μήνας της Άνοιξης έκανε την εμφάνισή του, λουσμένος στο φως ενός χειμωνιάτικου ήλιου, με φόντο τις χιονισμένες βουνοκορφές των Αγράφων που αγναντεύουν, αγέρωχες, από ψηλά, τη θεσσαλική πεδιάδα. Τί προμηνύει ο μήνας τούτος κανείς δεν γνωρίζει. "Τα μεγαλεία να φοβάσαι, ω ψυχή!", προειδοποιεί ο μέγας Καβάφης στο ποίημά του με τίτλο "Μάρτιαι Ειδοί", αλλά μέρες που 'ναι, ας μην σταθούμε σε δυσοίωνες προβλέψεις για σκοτεινές συνωμοσίες και πισώπλατα μαχαιρώματα! Ας αφουγκραστούμε τα λόγια ενός άλλου εθνάρχη της νεοελληνικής ποίησης, του Κωστή Παλαμά - τιμής ένεκεν επ' αφορμή της θλιβερής επετείου του θανάτου του στις 27 Φεβρουαρίου 1943 - για το χαρμόσυνο μήνυμα που κομίζει η έλευση του Μάρτη (γδάρτη κατά τη λαϊκή παράδοση).

ΜΑΡΤΙΟΣ


Ροδίζ’ η πρώτη του Μάρτη μέρα,και στο παιδάκι της η μητέραγελώντας πάει:«Με μάρτη έρχομαι το λαιμό σου
να στεφανώσω· σαν άγγελός σουθα σε φυλάει.
» Από χρυσάφι, προτού να φέξει,με τί φροντίδα τον έχω πλέξειγια σε, χρυσό μου!
Με κάθε χρώμα τον έχω ντύσει,ουράνιο τόξο, που θα στολίσειτον ουρανό μου.
(Κωστής Παλαμάς, Μήνες, Από τη συλλογή "Τα Τραγούδια της Πατρίδος μου)

Τίτλος τραγουδιού: Ήρθες σαν την ΆνοιξηΣυνθέτης: Τάκης ΜωράκηςΣτιχουργός: Κώστας ΚοφινιώτηςΕρμηνεύτρια: Στέλλα ΓκρέκαΣυμπεριλαμβάνεται στον δίσκο με τίτλο: Πέρσι τέτοιον καιρό (1938)

Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2019

Θεατρικό δρώμενο του 1ου ΓΕΛ Κομοτηνής


Βίντεο που δημιουργήθηκε με το πρόγραμμα Photostory, με φωτογραφίες από το θεατρικό δρώμενο του 1ου ΓΕΛ Κομοτηνής, που παρουσιάστηκε στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κομοτηνής τον Απρίλιο του 2013. 



Φωτογραφικό υλικό: ipatrida.gr 

Στίχοι:  Μαρία Πολυδούρη

Μουσική:  Δημήτρης Παπαδημητρίου

Ερμηνεία:  Ελευθερία Αρβανιτάκη




Κυριακή 26 Αυγούστου 2018

Του Αυγούστου το ολόγιομο φεγγάρι!

Το ματωμένο φεγγάρι στεφανώνει τον ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο
Φωτογραφία του περιοδικού Forbes
Ο Αύγουστος μας αποχαιρετά αισίως, με τον πιο πανηγυρικό τρόπο, με ένα ολόγιομο φεγγάρι όλο υποσχέσεις! Θαρρείς και το καλοκαίρι θέλει να επισφραγίσει τον θάνατό του με μία λυρική διάθεση! Όπου κι αν βρεθεί κανείς σήμερα, μπορεί να θαυμάσει την αισθαντική ατμόσφαιρα που αποπνέει η αυγουστιάτικη πανσέληνος. Το φεγγάρι υψώνεται σε διαχρονικό σύμβολο ποιητικής έκφρασης και δεν λείπει σχεδόν ποτέ από την πνευματική φαρέτρα κορυφαίων εκπροσώπων της νεοελληνικής ποίησης. Ένας εξ αυτών, ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος, μας έχει χαρίσει μερικούς από τους πιο λυρικούς στίχους με την περίφημη ποιητική του σύνθεση "Η σονάτα του σεληνόφωτος".

Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου. Τι φεγγάρι απόψε!
Είναι καλό το φεγγάρι, - δε θα φαίνεται
που άσπρισαν τα μαλλιά μου. Το φεγγάρι
θα κάνει πάλι χρυσά τα μαλλιά μου. Δε θα καταλάβεις.
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.

Όταν έχει φεγγάρι, μεγαλώνουν οι σκιές μες στο σπίτι,
αόρατα χέρια τραβούν τις κουρτίνες,
ένα δάχτυλο αχνό γράφει στη σκόνη του πιάνου
λησμονημένα λόγια - δε θέλω να τ' ακούσω. Σώπα.
(Γ. Ρίτσος, Η σονάτα του σεληνόφωτος, απόσπασμα)






Πέμπτη 7 Ιουνίου 2018

Άθως Δημουλάς: Επίδαυρος

Μια βόλτα στην Επίδαυρο, στα μέσα του Καλοκαιριού, δεν αποτελεί μία απλή τουριστική περιήγηση, αλλά ένα αναβάπτισμα στα νάματα της αισθητικής και του σπινθηροβόλου πνεύματος των προγόνων μας. Όποιος ευτύχησε να παρακολουθήσει μία παράσταση αρχαίου δράματος, δεν μπορεί παρά να σταθεί εκστατικός μπροστά στο θάμβος και το μεγαλείο του θεάτρου, με την άρτια ακουστική. Η πορεία προς το άνω διάζωμα ανηφορική και δύσκολη, αλλά αξίζει τον κόπο! Μόλις τα φώτα χαμηλώσουν και ακουστούν από την ορχήστρα οι ιαχές των υποκριτών, ένα παράξενο μούδιασμα νιώθεις να σε κυριεύει. Ακινητοποιείσαι, όπως το θήραμα στα δόκανα του κυνηγού και αφήνεσαι στη μοίρα σου. Αναστοχάζεσαι τη μακραίωνη ιστορία του θεάτρου, που κάθε πέτρα του έχει λαξευθεί από τον ανθρώπινο μόχθο και τον αδυσώπητο χρόνο!
Από την ίδια αίσθηση κυριευμένος, ο ποιητής Άθως Δημουλάς συνέθεσε το ποίημα που σας παραθέτω στη  σημερινή ανάρτηση.

Επίδαυρος

Ζητώ να εννοήσω  τί ακριβώς σημαίνει
Τ’ ότι  «πριν από τρεις χιλιάδες χρόνια»
κτίστηκε.

Πέτρα, βέβαια, σημαίνει, λεία
δύσκολη του χρόνου. Εργάτες (δούλοι
ίσως) που τη λάξευσαν λία για να γίνει.
Επιστάτες με τις φωνές (ή το μαστίγιο)
σημαίνει.

Και, βιαστικοί να τελειώσει
το έργο τους, οι λίγοι, με την περίεργη
προαίσθηση, ότι σ’ αυτό το αμφιθέατρον
η έκφραση του ωραίου θ’ αντηχεί
ακόμη κι έπειτ’ από τρεις χιλιάδες χρόνια.


Ασημίνα Ξηρογιάννη: Το θέατρο στην ποίηση


Περιδιαβαίνοντας τον κυβερνοχώρο, σκόνταψα πάνω σε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον συγγραφικό πόνημα με τίτλο "Το θέατρο στην ποίηση". Νοουμένου ότι το συγκεκριμένο ιστολόγιο φιλοξενεί, σε ιδιαίτερη ενότητα, ο,τιδήποτε σχετίζεται με την άρρηκτη σχέση των δύο αυτών τεχνών, σκέφτηκα ότι θα ήταν μία καλή ευκαιρία να συστήσω στο αναγνωστικό κοινό το εν λόγω έργο της Ασημίνας Ξηρογιάννη. 
Η συγγραφέας είναι μία άκρως πολυσχιδής προσωπικότητα με τα επιστημονικά της ενδιαφέροντα να καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα (ποίηση, φιλολογία, θεατρολογία). Το μήνυμα του έργου της προφανές: η ποίηση και το θέατρο διατηρούν μία διαλεκτική σχέση, αλληλοδιαπλέκονται και αλληλοτροφοδοτούνται γόνιμα. Υπάρχουν ποιητικά έργα με θεατρικές προεκτάσεις, έτοιμα για το θεατρικό σανίδι, αλλά και το ίδιο το θέατρο αξιοποιεί συχνά τις ποιητικές φόρμες, δημιουργώντας μία υποβλητική ατμόσφαιρα, όπου τα μηνύματα δεν είναι ρητά, αλλά υπόρρητα. 
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...