Περί ποιήσεως ο λόγος

Γιατί η ποίηση δεν είναι ο τρόπος να μιλήσουμε,
αλλά ο καλύτερος τοίχος να κρύψουμε το πρόσωπό μας.

Μανώλης Αναγνωστάκης
...Μία διαδικτυακή γωνιά που φιλοξενεί τις ποιητικές μας ανησυχίες...

Πέμπτη 7 Ιουνίου 2018

Άθως Δημουλάς: Επίδαυρος

Μια βόλτα στην Επίδαυρο, στα μέσα του Καλοκαιριού, δεν αποτελεί μία απλή τουριστική περιήγηση, αλλά ένα αναβάπτισμα στα νάματα της αισθητικής και του σπινθηροβόλου πνεύματος των προγόνων μας. Όποιος ευτύχησε να παρακολουθήσει μία παράσταση αρχαίου δράματος, δεν μπορεί παρά να σταθεί εκστατικός μπροστά στο θάμβος και το μεγαλείο του θεάτρου, με την άρτια ακουστική. Η πορεία προς το άνω διάζωμα ανηφορική και δύσκολη, αλλά αξίζει τον κόπο! Μόλις τα φώτα χαμηλώσουν και ακουστούν από την ορχήστρα οι ιαχές των υποκριτών, ένα παράξενο μούδιασμα νιώθεις να σε κυριεύει. Ακινητοποιείσαι, όπως το θήραμα στα δόκανα του κυνηγού και αφήνεσαι στη μοίρα σου. Αναστοχάζεσαι τη μακραίωνη ιστορία του θεάτρου, που κάθε πέτρα του έχει λαξευθεί από τον ανθρώπινο μόχθο και τον αδυσώπητο χρόνο!
Από την ίδια αίσθηση κυριευμένος, ο ποιητής Άθως Δημουλάς συνέθεσε το ποίημα που σας παραθέτω στη  σημερινή ανάρτηση.

Επίδαυρος

Ζητώ να εννοήσω  τί ακριβώς σημαίνει
Τ’ ότι  «πριν από τρεις χιλιάδες χρόνια»
κτίστηκε.

Πέτρα, βέβαια, σημαίνει, λεία
δύσκολη του χρόνου. Εργάτες (δούλοι
ίσως) που τη λάξευσαν λία για να γίνει.
Επιστάτες με τις φωνές (ή το μαστίγιο)
σημαίνει.

Και, βιαστικοί να τελειώσει
το έργο τους, οι λίγοι, με την περίεργη
προαίσθηση, ότι σ’ αυτό το αμφιθέατρον
η έκφραση του ωραίου θ’ αντηχεί
ακόμη κι έπειτ’ από τρεις χιλιάδες χρόνια.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...