Ο Απρίλιος υπήρξε για την ποιήτρια Μαρία Πολυδούρη ο μήνας των τραγικών αντιθέσεων. Σαν ψέμα θα αντικρίσει το φως πρωταπριλιά του 1902, ήταν "το πρωτολούλουδο τ' Απρίλη", και μιαν "αυγούλα μελαγχολική τ' Απρίλη", στις 29 Απριλίου 1930, σε ηλικία μόλις 28 ετών, θα αποχαιρετίσει τον μάταιο τούτο κόσμο, βιώνοντας την τραγική μόνωση ενός φυματικού μελλοθάνατου στο σανατόριο της Σωτηρίας, λησμονημένη από εχθρούς και φίλους, με την οδύνη χαραγμένη στην ψυχή της από τον πρόωρο χαμό του αγαπημένου της ποιητή. Προαισθανόμενη το επερχόμενο τέλος, θα αφήσει ως ιερή παρακαταθήκη μερικούς από τους πιο λυρικούς στίχους της, αληθινό αγγελτήριο θανάτου!
Θα πεθάνω μιαν αυγούλα μελαγχολική του Απρίλη,
όταν αντικρύ θανοίγη μέσ' στη γάστρα μου δειλά
ένα ρόδο – μια ζωούλα. Και θα μου κλειστούν τα χείλη
και θα μου κλειστούν τα μάτια μοναχά τους σιωπηλά.
Θα πεθάνω μιαν αυγούλα θλιβερή σαν την ζωή μου,
που η δροσιά της, κόμποι δάκρι θα κυλάη πονετικό
στο άγιο χώμα που με ρόδα θα στολίζη τη γιορτή μου,
στο άγιο χώμα που θα μου είνε κρεβατάκι νεκρικό.
Όσα αγάπησα στα χρόνια της ζωής μου θα σκορπίσουν
και θαφανιστούν μακριά μου, σύννεφα καλοκαιριού.
Όσα μ' αγάπησαν μόνο θάρθουν να με χαιρετίσουν
και χλωμά θα με φιλάνε σαν αχτίδες φεγγαριού.
Θα πεθάνω μιαν αυγούλα μελαγχολική του Απρίλη.
Η στερνή πνοή μου θάρθη να στο πη και τότε πια,
όση σου απομένει αγάπη, θάναι σα θαμπό καντύλι
- φτωχή θύμηση στου τάφου μου την απολησμονιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου